Pauca mutat vel plura sane;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Ac tamen hic mallet non dolere. Duo Reges: constructio interrete. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Sed ad rem redeamus;

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Tu quidem reddes; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;

Quod cum dixissent, ille contra. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sint modo partes vitae beatae. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Prodest, inquit, mihi eo esse animo.

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Rationis enim perfectio est virtus; At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quis Aristidem non mortuum diligit? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Venit ad extremum; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Laboro autem non sine causa; Cyrenaici quidem non recusant; Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Contineo me ab exemplis. Id enim natura desiderat. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Sed ad illum redeo. Sed hoc sane concedamus.

Cur iustitia laudatur? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Cave putes quicquam esse verius. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Pauca mutat vel plura sane; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Duo enim genera quae erant, fecit tria. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.